1. Istotą skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego jest stworzenie mechanizmu kontrolnego respektującego z jednej strony odrębność i autonomię sądownictwa polubownego, z drugiej zaś strony zapobiegającego funkcjonowaniu w obrocie prawnym orzeczeń sądów niepaństwowych naruszających praworządność. Postępowanie ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego nie prowadzi do ponownego merytorycznego rozpoznania sporu miedzy stronami, lecz ma na celu wyłącznie zweryfikowanie twierdzeń skarżącego o wystąpieniu przytoczonych w skardze podstaw przewidzianych w art. 1206 § 1 k.p.c. oraz ocenę, czy nie zachodzi któraś z przesłanek przewidzianych w art. 1206 § 2 k.p.c. bez względu na to, czy skarżący ją powołał.

2. Pozbawienie strony możności obrony jej praw przed sądem polubownym zachodzi wówczas, kiedy sąd polubowny przykładowo nie zawiadomił strony o terminie rozprawy, po której ogłoszono wyrok, kiedy w ogóle nie wysłuchał strony lub nie dał stronie możności złożenia oświadczeń co do przedmiotu sprawy. Nie stanowi pozbawienia możności obrony przez stronę przysługujących jej praw niedopuszczenie i nieprzeprowadzenie zawnioskowanego przez nią dowodu, jeśli sąd arbitrażowy należycie i zgodnie z przyjętymi zasadami umotywuje tę decyzję procesową.

 3. [N]aruszenie podstawowych zasad polskiego porządku prawnego może mieć miejsce zarówno w sferze prawa materialnego, jak i procesowego, co prowadzi do rozróżnienia materialnoprawnego porządku publicznego i procesowego porządku publicznego. Przez podstawowe zasady polskiego porządku prawnego należy rozumieć zasady konstytucyjne, a także naczelne zasady innych dziedzin prawa materialnego oraz procesowego; do tych ostatnich należą niewątpliwie zasada równości stron (…).

1. O stwierdzeniu wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego w Rzeczypospolitej Polskiej lub ugody przed nim zawartej sąd apelacyjny orzeka na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego.

2. [P]ostępowanie o uznanie albo stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego w Polsce lub ugody zawartej przed takim sądem w Polsce jest postępowaniem pomocniczym, podczas gdy postępowanie o uznanie albo o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą lub ugody zawartej przed takim sądem za granicą jest odpowiednikiem postępowania w sprawie (…).

3. Przepis art. 1213¹ § 2 k.p.c. uzasadnia (…) odpowiednie stosowanie art. 390 § 1 k.p.c.

4. [U]znanie i stwierdzenie wykonalności traktowane są przez ustawodawcę w sposób jednolity, gdy chodzi o wyrok sądu polubownego wydany w Polsce lub ugodę zawartą przed takim sądem w Polsce z jednej strony oraz wyrok sądu polubownego wydany za granicą lub ugodę zawartą przed takim sądem za granicą z drugiej strony (…).

5. [W] postępowaniu o uznanie albo stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego w Polsce lub ugody zawartej przed takim sądem w Polsce przewidziana jest kontrola postanowienia w ramach zażalenia do innego składu sądu apelacyjnego (art. 1214 § 4 k.p.c.). Kontrola ta odbywa się w składzie trzech sędziów (art. 367 § 3 zd. 1 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1, art. 394² § 2 i art. 1214 § 4 k.p.c.).

1. [A]rt. 9 ustawy [z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów], (…) gwarantuje ciągłość stosowania dotychczasowym przepisów prawa procesowego w sprawach ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego, które zostały wszczęte przed sądami powszechnymi przed dniem 1 stycznia 2016 r. (…) [W] sprawach, w których skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego wniesiono do sądu powszechnego po dniu 31 grudnia 2015 r., zastosowanie mają (…) przepisy nowe.

2. [O] dochowaniu terminu na wniesienie skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego, wniesionej do sądu powszechnego nieuprawnionego do rozpoznawania spraw tego rodzaju, przesądza dzień, w którym sąd nieuprawniony (nie posiadający właściwości rzeczowej) przekazał tę sprawę sądowi właściwemu.

Nie można uznać, że sąd krajowy, który przed datą wydania przez Trybunał wyroku z dnia 4 czerwca 2009 r., Pannon GSM (C‑243/08, (…)) wstrzymał się – w ramach postępowania egzekucyjnego dotyczącego wyroku sądu polubownego uwzględniającego żądanie zapłaty wierzytelności na podstawie warunku umowy, który należy uznać za nieuczciwy w rozumieniu dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich – z dokonaniem z urzędu oceny nieuczciwego charakteru tego warunku, chociaż dysponował niezbędnymi w tym celu informacjami w zakresie okoliczności prawnych i faktycznych, naruszył w oczywisty sposób orzecznictwo Trybunału w tej dziedzinie i w związku z tym dopuścił się wystarczająco istotnego naruszenia prawa Unii.

1. [W]adliwość wyroku sądu polubownego polegająca ma uchybieniu podstawowym zasadom porządku prawnego (dawniej praworządności), musi wynikać z samej treści jego orzeczenia. Wszak przy ocenie, czy wyrok sądu arbitrażowego jest sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego należy w szczególności uwzględniać jego treść, a nie prawidłowość postępowania przed sądem polubownym.

2. [Z]asady odpowiedzialności cywilnej za wyrządzenie szkody należą do podstawowych zasad porządku prawnego w Polsce. Na gruncie prawa cywilnego, a więc w stosunkach prywatnoprawnych, w których na skutek rozmaitych zdarzeń, zwłaszcza działań niebezpiecznych, wynikających z działalności gospodarczej, ruchu pojazdów, a także z czynności prawnych, powstawanie szkód ma rozmiary powszechne i wymaga regulacji prawnych, gwarantujących odpowiedzialność odszkodowawczą. Przepisy w tym zakresie należą do podstawowych norm prawa zobowiązań i w ramach odpowiedzialności ex delicto i ex contractu mogą zostać uznane za tworzące jedne z podstawowych zasad porządku prawnego w państwie.

[O]kreślenie „umowa pisemna”, o jakiej mowa w art. II ust. 1 i 2 konwencji [nowojorskiej – wstawienie własne] obejmuje także umowę, z której wynika przejście praw objętych zapisem. Przedłożenie przez stronę ubiegającą się o stwierdzenie wykonalności wyroku zagranicznego sądu arbitrażowego pisemnej umowy zawierającej cesję wierzytelności objętej zapisem na sąd polubowny stanowi zatem wymaganie formalne wniosku tożsame z określonym w art. IV ust. 1 pkt b konwencji.

1. Skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego jest powództwem o ukształtowanie stosunku prawnego, w którym powód (skarżący) żąda wydania przez sąd państwowy wyroku uchylającego (znoszącego) istniejący, ukształtowany wyrokiem arbitrażowym stosunek prawny. Wyrok sądu powszechnego uwzględniający skargę ma charakter kasatoryjny, albowiem w takiej sytuacji sąd powszechny może wyrok sądu polubownego jedynie uchylić i to w zakresie żądanym przez skarżącego.

2. [P]omimo iż żądanie sformułowane w skardze o uchylenie wyroku sądu polubownego może dotyczyć uchylenia całości wyroku sądu polubownego lub jego części, to jednak sąd państwowy jest związany zakresem zaskarżenia tego wyroku przez stronę skarżącą, a więc granicami jej wniosków.

3. [M]ożliwe jest wyjątkowo uwzględnienie żądania uchylenia wyroku sądu polubownego w części, ale tylko wówczas, jeśli takie zaskarżone w części orzeczenie da się całkowicie oddzielić od pozostałej części wyroku (…).

1. [S]ąd polubowny nie może być uznany za organ wymiaru sprawiedliwości do którego wprost odnosi się art. 45 Konstytucji (…).

2. [Z]godnie z art. 1184 § 2 k.p.c. Sąd Arbitrażowy nie jest związany przepisami o postępowaniu przed sądem państwowym, a więc w szczególności art. 328 § 2 k.p.c. określającym wymogi stawiane uzasadnieniu wyroku.

3. Nawet błędna wykładnia przepisów prawa materialnego o podstawowym znaczeniu dla rozstrzygnięcia, dokonana przez sąd polubowny, nie musi oznaczać naruszenia klauzuli porządku publicznego. Ocena, czy orzeczenie nie uchybia podstawowym zasadom porządku prawnego powinna być zatem ad casu formułowana w sposób zwężający i do konkluzji pozytywnej można dojść tylko wtedy, gdy skutki orzeczenia sądu polubownego prowadziłyby do istotnego naruszenia podstawowych zasad zaliczonych do klauzuli porządku publicznego.

1. W art. 1159 § 1 k.p.c. wymóg upoważnienia ustawowego do ingerencji sądu powszechnego nie jest wyraźnie zacieśniony do przepisów części piątej k.p.c., o których mowa w początkowej części tego artykułu.

2. Możliwość rozstrzygnięcia przez sąd powszechny o mocy wiążącej zapisu na sąd polubowny na zarzut strony pozwanej w razie wniesienia pozwu do tego sądu, a przez sąd polubowny w związku z badaniem swojej właściwości w razie skierowania do niego pozwu, przesądza zgodnie z dominującą wykładnią art. 189 k.p.c. o braku interesu prawnego w rozumieniu tego przepisu w każdym przypadku żądania ustalenia o mocy wiążącej zapisu na sąd polubowny przez sąd powszechny.