1. [O] tym (…), jakie spośród spraw, podlegających w postępowaniu rozpoznawczym właściwości sądów powszechnych, mogą być poddane pod rozstrzygnięcie sądu polubownego, decydują przepisy normujące postępowanie przed tym sądem.

2. [N]adanie klauzuli wykonalności powinno być poprzedzone prawomocnym stwierdzeniem przez sąd państwowy – stosownie do art. 711 k.p.c. – wykonalności wyroku sądu polubownego.

3. [R]ozpoznane przez sąd polubowny mogą być tylko takie sprawy należące do trybu postępowania nieprocesowego, raczej nieliczne, których charakter na to zezwala, tzn. co do których spełnione są przesłanki przewidziane w art. 697 § 1 k.p.c.

4. W obecnym stanie prawnym proces oraz postępowanie nieprocesowe są równorzędnymi trybami postępowania sądowego, przy czym tryb postępowania nieprocesowego w sprawach o charakterze majątkowym, w których sąd wszczyna postępowanie na wniosek, nie odbiega tak daleko od zasad obowiązujących w procesie, aby z samego tylko poddania określonej sprawy rozpoznaniu w trybie nieprocesowym wynikało wyłączenie możliwości poddania jej rozstrzygnięciu przez sąd polubowny.

Stosownie do ust. 4 protokołu o klauzulach arbitrażowych, podpisanego w Genewie 24.IX.1923 r. (Dz. U. z 1931 r., nr 42, poz. 372), zapis na sąd polubowny ma charakter odesłania. Odesłanie to nie przesądza kwestii braku kompetencji sądów w przypadku, gdy z jakichkolwiek powodów kompromis, klauzula kompromisowa lub arbitraż upadają lub stają się nie obowiązujące. Unormowanie to ma więc charakter lex specialis w stosunku do przepisów k. p. c., a w szczególności do art. 1099 k. p. c. W związku z tym przepis art. 1099 k. p. c. może nie mieć w sprawie zastosowania, jeśli arbitraż upadnie. Wówczas stanie się otwartą kwestia jurysdykcji krajowej.

[P]rzepis art. 1 konwencji o rozstrzyganiu w drodze arbitrażu sporów cywilnoprawnych wynikających ze stosunków współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej podpisanej w Moskwie w dniu 25.V.1972 r., ratyfikowanej między innymi przez Polskę i ZSRR, ogłoszonej w Dz. U. z 1974 r. Nr 7, poz. 37, ma zastosowanie w każdym wypadku sporu między organizacjami gospodarczymi, wynikającego ze stosunku cywilnoprawnego, jeśli spór ten powstał w toku współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej pomiędzy państwami uczestniczącymi w tej konwencji, a więc niezależnie od tego, czy współpraca taka zachodziła między organizacjami gospodarczymi, których spór dotyczy.

1. An arbitrator who is called upon to decide a dispute between the parties to a contract under a clause inserted in that contract is not to be considered as a “court or tribunal of a member state” within the meaning of Article 177 of the Treaty where the contracting parties are under no obligation, in law or in fact, to refer their disputes to arbitration and where the public authorities in the Member State concerned are not involved in the decision to opt for arbitration and are not called upon to intervene automatically in the proceedings before the arbitrator.

2. If in the course of arbitration resorted to by agreement between the parties questions of community law are raised which the ordinary courts may be called upon to examine either in the context of their collaboration with arbitration tribunals or in the course of a review of an arbitration award, it is for those courts to ascertain whether it is necessary for them to make a reference to the court of justice under article 177 of the treaty in order to obtain the interpretation or assessment of the validity of provisions of community law which they may need to apply in exercising such functions.

[Ł]ącznikiem, który mógłby uzasadniać jurysdykcję krajową [w sprawie ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego – wstawienie własne] jest wydanie wyroku na terenie Polski, gdyż orzeczenie takie w razie uprawomocnienia stałoby się orzeczeniem krajowym polskim na równi z wyrokiem sądu państwowego polskiego /art. 711 § 2 k.p.c./. Natomiast łącznikiem takim nie staje się siedziba międzynarodowego sądu polubownego, który może sprawy rozpoznać na terenie innych państw, dla których został ustanowiony.

[Z]akres zaskarżenia wyznaczony przez stronę, wiąże sąd (art. 696 k.p.c.) przy rozpoznawaniu sprawy wskutek skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego (art. 712 - 715 k.p.c.).

Postanowienie umowy, według którego strony poddają rozstrzygnięciu Kolegium Arbitrów przy Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego spory majątkowe mogące wyniknąć na tle określonego stosunku prawnego nie oznacza, że w sprawie dotyczącej takiego sporu zachodzi niedopuszczalność drogi sądowej, a zatem, że uzasadnione jest odrzucenie pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. (…) Jeżeli rozstrzygnięcie sprawy należy do sądu polubownego, stanowi to podstawę odrzucenia pozwu /art. 199 § 1 pkt. 4 k.p.c./, którą jednakże sąd bierze pod rozwagę tylko na zarzut pozwanego, zgłoszony i należycie uzasadniony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy /art. 202 k.p.c./.

1. Skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego nie jest (…) odwołaniem, lecz środkiem procesowym swym charakterem zbliżonym do skargi o wznowienie postępowania.

2. Wskazanie w zd. 2 § 2 art. 705 k.p.c. że sąd polubowny nie jest związany przepisami postępowania cywilnego, nie odnosi się do bezwzględnie obowiązujących przepisów zawartych w księdze trzeciej tego kodeksu. Przepisy art. 712 - 715 k.p.c. – taki charakter mające – obowiązują w każdym postępowaniu polubownym. Brak w tym przedmiocie wzmianki w Regulaminie określającym tryb postępowania przed sądem polubownym, nie wyłącza więc dopuszczalności wniesienia do sądu państwowego skargi o uchylenie wyroku, wydanego przez stały /art. 695 k.p.c./ sąd polubowny.

[W] kontekście art. 712 pkt 4 kpc naruszenie zasad współżycia społecznego zrównane zostało ze stanami dyskwalifikującymi wyrok sądu polubownego w stopniu pozbawiającym go wartości jako podstawy rozstrzygnięcia sporu (uchybienie praworządności, niezrozumiałość i sprzeczność), a zatem sprowadzone do granic wyjątkowości.

1. By excluding arbitration from the scope of the Convention of 27 September 1968 on Jurisdiction and the Enforcement of Judgments in Civil and Commercial Matters, by virtue of Article 1(4) thereof, on the ground that it was already covered by international conventions, the Contracting Parties intended to exclude arbitration in its entirety, including proceedings brought before national courts.

2. Consequently, the abovementioned provision must be interpreted as meaning that the exclusion provided for therein extends to litigation pending before a national court concerning the appointment of an arbitrator, even if the existence or validity of an arbitration agreement is a preliminary issue in that litigation.