1. [P]rzepisy części II k.p.c., dotyczące zabezpieczenia roszczenia, mają zastosowanie w sprawie z tzw. elementem zagranicznym. (…) Istnienie jurysdykcji krajowej dla postępowania rozpoznawczego, nie jest warunkiem koniecznym dla postępowania zabezpieczającego.

2. Stosownie do art. 734 k.p.c. wydając zarządzenie tymczasowe przed wszczęciem postępowania w sprawie, sąd wyznaczy termin, w którym sprawa powinna być wytoczona, pod rygorem upadku zabezpieczenia. Sąd Najwyższy rozpoznając sprawę podzielił, występujący w doktrynie, pogląd, że wytoczenie w wyznaczonym terminie powództwa przed sąd polubowny zagraniczny, spełnia przesłanki tego przepisu.

[P]olski sąd państwowy ma jurysdykcję w sprawie o uchylenie wyroku sądu polubownego, jeżeli wyrok taki, w sporze o charakterze międzynarodowym zapadł w Polsce, choćby żaden z łączników, o których mowa w art. 1103 k.p.c., jurysdykcji tej nie uzasadniał. I odwrotnie – należy przyjąć brak jurysdykcji sądu polskiego w sprawie o uchylenie wyroku sądu polubownego wydanego za granicą, choćby któryś z łączników wymienionych w art. 1103 k.p.c. mógł jurysdykcję tę uzasadnić.

1. Jako podstawę ustalenia, że wyrok lub ugoda sądu polubownego treścią swą uchybia praworządności lub zasadom współżycia społecznego w Rzeczypospolitej Polskiej sąd państwowy może powołać okoliczności notoryjne lub urzędowo znane. Do nich niewątpliwie należy, że strony będące podmiotami gospodarczymi wielokrotnie dokonują rozporządzeń /lub innych przesunięć majątkowych/ niekorzystnych dla jednej z nich, lecz negatywne skutki tych zgodnych rozporządzeń w istocie ponoszą wierzyciele obu lub jednej ze stron, dobrowolnie wyzbywających się posiadanego mienia.

2. Sąd państwowy nie może (…) sankcjonować i udzielać pomocy dla wykonania orzeczenia, które powoduje niewypełnienie lub nienależyte wypełnienie obowiązku w postaci zapłaty długu.

A national court which, in a case provided for by law, determines an appeal against an arbitration award must be regarded as a court or tribunal within the meaning of Article 177 of the Treaty, even if under the terms of the arbitration agreement made between the parties that court must give judgment according to what appears fair and reasonable.

1. Istotną różnicą w porównaniu z postępowaniem przed sądem państwowym jest brak związania sądu polubownego nie tylko przepisami postępowania cywilnego (art. 705 KPC), ale także przepisami prawa cywilnego materialnego. Wprawdzie w tej ostatniej kwestii brak wyraźnego uregulowania, ale wniosek tego rodzaju jednoznacznie wynika z analizy przepisów art. 711 § 3 KPC i art. 712 § 1 pkt 4 KPC przewidujących jako jedyne kryterium oceny prawidłowości wyroku naruszenie praworządności lub zasad współżycia społecznego.

2. Powoływanie się na zarzut, że wyrok sądu polubownego narusza określone przepisy prawa materialnego może (…) być w świetle art. 712 § 1 pkt 4 KPC skuteczne tylko o tyle, o ile uchybienie konkretnym normom narusza jednocześnie zasady praworządności w Państwie Polskim, to zaś wymaga wykazania przede wszystkim, że prawo materialne zostało naruszone, a nadto, że uchybień jest tak wiele, iż godzi to w samą zasadę obowiązującego porządku prawnego widzianego przez pryzmat pryncypiów ustrojowych, politycznych i społeczno-gospodarczych.

[P]rzy bardzo dużej swobodzie pozostawionej stronom i samemu Sądowi polubownemu określania sposobu postępowania przed tym Sądem – przepisy kpc ustanawiają jednocześnie pewne minimum reguł o charakterze bezwzględnie obowiązujących (iuris cogentis).

1. [N]ie można żądać wyłączenia całego sądu, lecz tylko poszczególnych sędziów (jednego lub większej ich liczby), określonych imiennie, nie znaczy to jednak, by w niniejszej sprawie sąd polubowny sam mógł uznać, że wniosek zgłoszony przez pozwanego nie powinien być uwzględniony. Trafnie Sąd Wojewódzki wskazał, że sąd polubowny nie może oceniać wniosku o wyłączenie arbitra ani pod względem merytorycznym, ani formalnym, nawet gdyby wniosek ten był oczywiście nieuzasadniony czy spóźniony.

2. [O]rzeczenie wydane w wyniku skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego ma charakter kasacyjny, sąd państwowy może więc tylko uchylić ten wyrok lub oddalić skargę, nie może natomiast orzekać merytorycznie. W konsekwencji, po uchyleniu przez sąd państwowy wyroku sądu polubownego – na skutek uwzględnienia skargi opartej na przepisach art. 712 § 1 pkt 2-5 kpc – sąd polubowny zachowuje nadal swą właściwość do rozstrzygnięcia sporu.

Istnienie postanowienia kontraktu, które może mieć walor prawny zapisu na sąd polubowny, względnie umownego wyłączenia jurysdykcji sądów polskich /art. 1105 kpc/, a zarazem umowne poddanie stosunku stron „prawu międzynarodowemu” /bliżej niesprecyzowanemu/ uniemożliwia pozytywne ustalenie przez Sąd Najwyższy, że spór podlega jurysdykcji sądów polskich – co jest konieczną przesłanką oznaczenia sądu właściwego. Przyznanie ustaleniu jurysdykcji roli przesłanki i uzależnienie przez to możności oznaczenia sądu od wcześniejszego ustalenia, że w sprawie zachodzi jurysdykcja krajowa, znajduje oparcie w art. 1099 kpc, który nakazuje sądowi branie z urzędu tej kwestii pod rozwagę w każdym stanie sprawy. Niemożliwość dokonania jednoznacznych ustaleń w przedmiocie jurysdykcji uzasadnia zatem oddalenie wniosku o oznaczenie sądu.

[I]stota zobowiązania wekslowego wymyka się (…) spod możliwości objęcia go zapisem na sąd polubowny. (…) Żaden sąd polubowny nie jest władny do wydania nakazu zapłaty. Poddanie sporu z zobowiązania wekslowego pod rozstrzygnięcie sądu polubownego negowałoby zatem funkcje weksla i samą celowość jego wystawienia.

1. Jeśli (...) rozstrzygnięcie sprawy należy do sądu polubownego, któremu strony umowy oddały spór pod rozstrzygnięcie, określając ten Sąd w stosownym zapisie na Sąd polubowny to, bez względu na ocenę materialnoprawnego charakteru, czy też źródła roszczenia powoda, tylko ten Sąd polubowny, a nie sąd powszechny w Polsce, władny jest rozstrzygnąć spór.

2. Zgodnie (...) z treścią art. 697 § 2 kpc dopóki strony obowiązuje umowa o poddanie sporu pod rozstrzygnięcie Sądu polubownego, to nie można żądać rozpoznania sporu przez Sąd, który – w razie wpłynięcia doń pozwu – ma wręcz obowiązek w takiej sytuacji pozew odrzucić, a to na podstawie art. 199 § 1 pkt. 4 kpc, o ile tylko stosowny zarzut strona pozwana zgłosiła z zachowaniem wymogów art. 202 zd. 1 kpc.