1. Uznanie przez Sądy obu instancji rozsądzającego spory stron wyroku polubownego za nieulegający wykonaniu jest w istocie następstwem stwierdzonej sądownie nieważności tego wyroku, pozbawiającej go mocy i skutku.

2. [N]ieważność [wyroku sądu polubownego – wstawienie własne] (-) pod względem przedmiotowym mogłaby mieć miejsce wtedy jedynie gdyby zakres uprawnień Sądu polubownego wcale nie był określony lub też rozciągnięty ogólnikowo, bez jakichkolwiek bliższych omówień, do wszelkich sporów między stronami.

Ustanowienie w kontrakcie spółki cichej, właściwości sądu polubownego dla sporów wynikłych z tego stosunku umownego, nie ma znaczenia dla sporów o istnienie tegoż stosunku.

1. [S]ąd polubowny nie jest instytucją państwową, lecz działa na podstawie umowy stron (art 1367 upc.), nie mają więc tam zastosowania przepisy o języku urzędowym, obowiązujące w urzędach państwowych.

2. [D]la uzyskania z wyroku, napisanego przez sąd polubowny w języku obcym, tytułu wykonawczego, który winien być wydany wyłącznie w języku polskim, niezbędne jest (-) złożenie uwierzytelnionego należycie przekładu, który będzie podstawą czynności sądowych, związanych z wydaniem tytułu wykonawczego i wykonaniem tego wyroku.

[W] skardze, nazwanej skargą nieważności (…) powód podniósł przyczynę bezskuteczności orzeczenia sądu polubownego z § 595 l. 2 pc., ale żądał nie uchylenia, lecz ustawowo niedopuszczalnej zmiany orzeczenia w rzeczy samej. Z tego wynika, że nie wniósł wówczas skargi o uchylenie orzeczenia sądu polubownego (§ 596 ust. 1 pc.), dla której ustawa zawiera kres trzech miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia sądu polubownego (§ 596 ust. 2 pc.). (…) Jeżeli zatem powód dopiero na rozprawie (…) zmienił żądanie skargi i domagał się uchylenia orzeczenia, to dopiero wtedy i dawno już po upływie trzech miesięcy od doręczenia, (…) wystąpił z właściwą skargą o uchylenie orzeczenia. W czasie tym utracił już prawo skargi.

§ 39 statutu (-) określający właściwość sądów państwowych w niektórych sporach, w których bierze udział pozwane Towarzystwo, odnosi się tylko do takich sporów między Towarzystwem a jego członkami, które nie są według § 41 przekazane sądowi polubownemu.

Okoliczność, że postępowanie w przepisach tyczących się Sądów polubownych nie zawiera wyraźnego postanowienia o kosztach sporu, nie uprawnia do przyjęcia, iż Sąd polubowny nie jest uprawniony do orzekania o kosztach sporu. W każdym razie przepisy te nie zawierają zakazu w tym przedmiocie, a postanowienie § 577 p. c., że roszczenie prywatno-prawne może być oddane do rozstrzygnienia Sądowi polubownemu, obejmuje także uprawnienie do orzekania o kosztach sporu jako przynależytości złączonej z samem rozstrzygnieniem.

Zarzut (…) niedopuszczalności postępowania polubownego nie dotyczy wykluczenia drogi sądowej, lecz odnosi się do właściwości sądu.

[M]usi być sądowi dozwalającemu egzekucji dostarczony dowód, że wyrok sądu polubownego stanowiący tytuł egzekucyjny, przez prawidłowo ustanowiony sąd polubowny wydany został a taki dowód przedstawia zapis na sąd polubowny stanowiący w danym wypadku integralną część tytułu egzekucyjnego.

1. Aczkolwiek sąd polubowny nie jest w swem postępowaniu związany przepisami procedury cywilnej (§ 587 p. c.) to jednak granice zadania sądu polubownego muszą być oznaczone (por. § 595 l. 5 p. c.).

 2. Nie można (…) w nieobecności pozwanego (w sądzie polubownym) zmieniać żądania i bez uwiadomienia pozwanego zasądzać go na dowolnie oznaczone świadczenie. (…) Takie postępowanie narusza bezwzględnie obowiązujący przepis § 587 p. c. o konieczności wysłuchania stron, lub dania im przynajmniej możności obrony, i czyni również bezskutecznym wyrok sądu polubownego (§ 595 l. 2 i 5 p. c.).

[I]nstytucja sądów polubownych opiera się z natury rzeczy na szczególnem zaufaniu obu stron do siebie, mianowicie, że każda z nich obierze swoim sędzią osobę znaną sobie z uczciwości i godną zaufania. Toteż zapis na Sąd polubowny obowiązuje tylko te osoby, które go ze sobą zawarły i chyba tylko jeszcze ich dziedziców.