1. Sąd Najwyższy nie podziela poglądu prawnego, (…) jakoby z powodu wysłania i doręczenia czystopisu wyroku Sądu polubownego powodowi już po 10-ym maja 1927, uważać należało wyrok sporny jako w czasokresie w zapisie na Sąd polubowny zakreślonym niewydany, a tem samem nieważny. Skoro bowiem wyrok ten jeszcze przed 10 maja 1927 (…) przez wszystkich trzech sędziów polubownych został uchwalony i przez nich podpisany, musi się wyrok ten uważać jako w czas wydany, bez względu, kiedy został stronom doręczony.

2. [W]yrok sporny jest nieważny z powodu, iż powód przed rozstrzygnięciem sprawy objętej zapisem na Sąd polubowny nie został przez wszystkich trzech sędziów polubownych przesłuchany.

[D]ecyzje sądu pierwszej instancji, wydane w przedmiocie wyznaczenia arbitrów i ustalenia treści zapisu, tak uwzględniające żądanie, jak również oddalające je, nie ulegają zaskarżeniu.

1. [W]yrok sądu polubownego, który, według zapisu, ma być ustanowiony w Wiedniu i tam też ma zasiadać, nie byłby w Polsce wykonalny.

2. Nie można powódki zmuszać, by najpierw przeprowadziła bezcelowy spór przed sądem polubownym zagranicą, a potem dopiero wytoczyła ten sam spór przed sądem polskim. Zarzut niewłaściwości tego sądu nie jest zatem uzasadniony.

1. [N]ie można domniemywać się, by strony właśnie wówczas, gdy nietylko poszczególne ich prawa i obowiązki, wynikające z dotyczącej czynności prawnej, ale ona sama, jako taka, ulega zakwestjonowaniu, nie zamierzały z pomocy sądu polubownego korzystać i dlatego mimo nieważności (a tem bardziej bezskuteczności) właściwego aktu, sam zapis na sąd polubowny, jedynie mechanicznie z nim związany, pozostaje w mocy.

2. [S]ąd polubowny, w braku odmiennego postanowienia stron, nie jest przy rozpoznawaniu powierzonej mu sprawy krępowany prawnymi przepisami procesowymi, a w szczególności przepisami ustawy o postępowaniu cywilnem.

3. [W]yrok sądu polubownego musi być zaopatrzony powodami, t. j. musi zawierać rzeczowe uzasadnienie wydanej sentencji. Czy to uzasadnienie jest trafne, wyczerpujące i zgodne ze stanem faktycznym, tego sąd zwyczajny w granicach § 1041 u. p. c. nie może rozpatrywać, nie jest on bowiem w stosunku do sądu polubownego instancją odwoławczą.

Ponieważ właściwość sądu polubownego uzasadnia pisemna umowa stron, poddająca jego rozstrzygnięciu sprawę sporną (§ 577 p.c.) pozwana niesłusznie wystąpiła z zarzutem niewłaściwości sądu z tego powodu, ponieważ spory z umowy (…), zawartej z zobowiązanym (…), poddano w tej umowie pod rozstrzygnięcie sądu polubownego. Umowy na sąd polubowny nie zawierał powód, wskutek czego i zarzut procesowy nie może mu być przeciwstawiony. Ponieważ powód nie mógłby oddać sądowi polubownemu rozstrzygnienia co do prawnego istnienia przekazanej należności (§ 308 ust. 1 ord. egz.), byłby według stanowiska, zajętego przez sąd odwoławczy, wogóle pozbawiony dochodzenia swego prawa, zarówno przed sądem zwyczajnym jak i polubownym. Co więcej pogląd ten byłby dla dłużnika zachętą do poddawania sporów orzecznictwu polubownemu, bo ten sposób chroniłby go przed roszczeniami jego wierzycieli.

Ustawa wymaga do ważności zapisu na Sąd polubowny formy pisemnej dlatego, że tylko dokument pozwala szybko i stanowczo zbadać fakt zawarcia umowy oraz ocenienie, do jakiego sporu odnosi się zapis.

[T]ego rodzaju klauzula [zapis na sąd polubowny w Paryżu – wstawienie własne] w dzisiejszym stanie prawodawstwa i z punktu widzenia Sądu i zasad prawnych, które obowiązywały w dniu zawierania umowy, niema żadnego znaczenia, bowiem w braku obopulnej konwencji z Francją, wyrok Sądu Polubownego zapadły we Francji byłby niewykonalny w Polsce, zaś w myśl ogólnej zasady prawa międzynarodowego prywatnego, nikt nie może być pozbawiony dochodzenia swych praw i roszczeń.

[Ż]adna umowa nie może sięgać tak daleko, aby w jej wyniku strona pozbawiona była praw, zastrzeżonych jej ustanowionym w państwie porządkiem publicznym (art 6 k.c.p.), a do takich praw należy prawo skargi sądowej, zmierzającej do zrealizowania w całej rozciągłości prawa podmiotowego.

[I]nstytucja sądów polubownych opiera się z natury rzeczy na szczególnem zaufaniu obu stron do siebie, mianowicie, że każda z nich obierze swoim sędzią osobę znaną sobie z uczciwości i godną zaufania. Toteż zapis na Sąd polubowny obowiązuje tylko te osoby, które go ze sobą zawarły i chyba tylko jeszcze ich dziedziców.

1. Aczkolwiek sąd polubowny nie jest w swem postępowaniu związany przepisami procedury cywilnej (§ 587 p. c.) to jednak granice zadania sądu polubownego muszą być oznaczone (por. § 595 l. 5 p. c.).

 2. Nie można (…) w nieobecności pozwanego (w sądzie polubownym) zmieniać żądania i bez uwiadomienia pozwanego zasądzać go na dowolnie oznaczone świadczenie. (…) Takie postępowanie narusza bezwzględnie obowiązujący przepis § 587 p. c. o konieczności wysłuchania stron, lub dania im przynajmniej możności obrony, i czyni również bezskutecznym wyrok sądu polubownego (§ 595 l. 2 i 5 p. c.).