Wyrok polubowny można stronie, która po wydaniu wyroku w niewiadome miejsce się wydaliła, doręczyć do rąk kuratora absentis, którego na ten cel ustanowi sąd.

Ponieważ zostało ustalone, że powódka nie podpisała zapisu na sąd polubowny, ani przez umieszczenie swego podpisu, ani ręcznego znaku, słusznie orzeczono bezskuteczność wyroku sądu polubownego, wydanego na podstawie takiego zapisu i to odnośnie do obojga powodów; z natury bowiem stosunku prawnego, jaki wyrokiem sądu polubownego miał być ustalony, jest widoczna jednolitość interesu dla obojga powodów.

[D]o umowy na sąd polubowny stosują się przepisy prawa publicznego, nie zaś prywatnego. Ponieważ wedle przepisów o ustroju sądownictwa sędzią nie może zostać osoba, pozostająca formalnie pod kuratelą z powodu choroby umysłowej, przeto w analogicznem zastosowaniu tej zasady nie jest zdolną do pełnienia funkcji sędziego polubownego osoba, która w chwili powołania jej na sędziego polubownego, zostawała formalnie pod kuratelą z powodu choroby umysłowej i to bez względu na twierdzenie, że osoba ta w owej chwili względnie w chwili ferowania wyroku faktycznie była już zdrową na umyśle.

1. [J]asne brzmienie (…) aktu kupna-sprzedaży nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że strony z góry poddały pod rozstrzygnięcie sądu polubownego wszystkie spory z kontraktu wyniknąć mogące, bynajmniej nie wyłączywszy sporu o przewłaszczenie.

2. [W]spominając w akcie o izbie rolniczej zachodnio-pruskiej, jako powołanej do wyznaczania superarbitra, nie mogły strony nie mieć na myśli odpowiedniej na przyszłość instytucji polskiej, skoro zawierały akt już po podpisaniu traktatu wersalskiego, którym Pomorze przyznane zostało Polsce.

[J]edynie zaświadczenie przez notarjusza lub sędziego pokoju podpisów wszystkich osób, biorących udział w sądzie polubownym, czyli podpisów tak stron, jakoteż pośredników – nadaje zapisowi na sąd polubowny formę uroczystą, a co zatem idzie – przeistacza ten akt ze zwykłego skryptu na zapis na sąd polubowny w myśl powszechnej zasady – „forma dat esse rei” czyli w przypadkach, gdy prawodawca przy sporządzaniu aktu nakazuje przestrzeganie pewnych form ścisłych – jedynie zachowanie tych form stanowi o bycie samego aktu.