Żądanie (…) aby uznano zapis na sąd polubowny za pozbawiony mocy prawnej, znajduje należyte oparcie w przepisie § 583 ust. 2 L. 2 proc. cyw., według którego zapis na sąd polubowny, traci moc obowiązującą nie tylko w wypadku, gdy sędzia polubowny, wyraźnie w zapisie wymieniony, odmówi wypełnienia obowiązku ciążącego na nim wskutek przyjęcia obowiązków sędziego polubownego, ale również i wtedy, gdy uczyni to sędzia polubowny ustanowiony przez stronę na zasadzie zapisu na sąd polubowny. W obu tych wypadkach przysługuje obydwom stronom prawo żądania uznania zapisu na sąd polubowny za pozbawiony mocy prawnej.

[W]yrok Sądu polubownego może być skuteczny tylko przeciwko albo na korzyść osoby, która pisemnym dokumentem poddała sporne prawo lub sporny stosunek prawny orzecznictwu Sądu polubownego.

Data wydania przez sąd polubowny wyroku winna być stwierdzona w samym wyroku. Późniejsze oświadczenie arbitrów, chociażby złożone na piśmie, nie ma znaczenia prawnego, gdyż funkcje sądu polubownego całkowicie ustają z chwilą wydania wyroku (art. 1394 upc.). Nie jest również dopuszczalne przesłuchanie świadków celem stwierdzenia daty wyroku sądu polubownego. Uchybienie, którego dopuścił się sąd polubowny przez pominięcie daty, nie powoduje nieważności wyroku, jeżeli wyrok złożony został sądowi państwowemu przed upływem terminu, w którym wyrok winien był zapaść i jeżeli tą drogą urzędowania będzie stwierdzone, iż termin ten nie został uchybiony.

[Z]astosowanie znowelizowanych art. 1367, 1370 i 13701 u.p.c., o ile zawierają one normy materjalno-prawne, czyli w zakresie przymusowego zapisu na sąd polubowny i wyznaczenia arbitrów bez zgody obu stron, nie może mieć miejsca odnośnie do ogólnych klauzul kompromisarskich, zawartych przed wejściem w życie ustawy z 16 lipca 1925.

Termin z § 596/2 p. c. do zaczepienia wyroku Sądu polubownego jest niewątpliwie kresem zawitym, który jest jeszcze o wiele ściślejszy od kresu przedawnienia. Jeżeli przy ostatnim przerwa przedawnienia następuje tylko wówczas, gdy skarga wniesiona jest należycie popierana (§ 1497 k. c.), to z natury kresu zawitego wynika, że niepopieranie skargi (w danym wypadku) przez okres 3 miesięczny wywołuje utratę prawa zaczepienia wyroku.

Prawnie możliwe i skuteczne jest postanowienie, które przewiduje skład i zespół dwóch sędziów na wypadek uchylenia się jednego z sędziów od brania udziału w rozprawie i wydania wyroku, ale w takim razie tych dwóch sędziów musiałoby przeprowadzić rozprawę i wydać wyrok. Wówczas niewątpliwie jako sędziowie mający podpisać wyrok Sądu polubownego (§ 592 p. c.) wchodziliby w grę tylko ci dwaj sędziowie obradujący i wyrokujący.

1. Przepis § 577 p.c. wspominający o tem, że układ na Sąd polubowny jest prawnie skuteczny, o ile strony zdolne są do zawierania ugody co do przedmiotu sporu, wcale nie wyklucza możności wstąpienia osoby trzeciej do sporu przed Sądem polubownym, skoro strony, które dany układ spisały, na to, – chociażby milcząco – się zgadzają i w ten milczący sposób do tej osoby zaufanie wyrażają.

2. Bezskuteczne jest (…) żalenie się powodów na sposób postępowania Sądu polubownego, w szczególności na to, że Sąd polubowny mimo zmienionego składu, z powodu nowego superarbitra, nie przeprowadził w tym nowym składzie na nowo od początku całej rozprawy, że nie słuchał świadków ani stron, lecz ograniczył się do zużytkowania dowodów poprzednio przeprowadzonych, albowiem w braku odmiennego postanowienia stron (…) sposób postępowania przed Sądem oznaczają sami sędziowie polubowni według swego swobodnego uznania (§ 587/1 p.c.).

3. Orzeczenie o kosztach sporu nie stanowi obrazy przepisu § 595/5 p. c., skoro sprawa kosztów łączy się ściśle z roszczeniem głównem i wyrokiem powinna być objętą, a od uznania Sądu zależało, na którą stronę obowiązek zapłaty kosztów nałoży.

Skoro w myśl § 577/3 p. c. umowa o Sąd polubowny musi być zawarta na piśmie, to poprzednie ustne ustanowienie sędziów polubownych nie ma żadnego prawnego znaczenia i żadna wola stron nie może skuteczności umowy pisemnej przenieść na datę wcześniejszą. Przed pisemną umową ani Sąd polubowny, ani sędziowie nie istnieją, a zrzeczenie się nawet wyraźne zarzutu nieważności wyroku polubownego z tej przyczyny byłoby bezskuteczne (§§ 595 i 598 p. c.).

Stosowanie postępowania zaocznego na wzór ustawy o postępowaniu cywilnem jest przed sądem polubownym niedopuszczalne. Mimo niewdania się strony w spór, sąd polubowny ma obowiązek stwierdzenia stanu faktycznego i jego oceny i tylko w tych granicach może zużytkować zaniechanie procesowe strony jako podstawę do przyjęcia spornych faktów za prawdziwe.

1. Sąd Najwyższy nie podziela poglądu prawnego, (…) jakoby z powodu wysłania i doręczenia czystopisu wyroku Sądu polubownego powodowi już po 10-ym maja 1927, uważać należało wyrok sporny jako w czasokresie w zapisie na Sąd polubowny zakreślonym niewydany, a tem samem nieważny. Skoro bowiem wyrok ten jeszcze przed 10 maja 1927 (…) przez wszystkich trzech sędziów polubownych został uchwalony i przez nich podpisany, musi się wyrok ten uważać jako w czas wydany, bez względu, kiedy został stronom doręczony.

2. [W]yrok sporny jest nieważny z powodu, iż powód przed rozstrzygnięciem sprawy objętej zapisem na Sąd polubowny nie został przez wszystkich trzech sędziów polubownych przesłuchany.