1. [U]chybienia, o których jest mowa w art. 503 k. p. c., zachodzić mogą także w odniesieniu tylko do części roszczeń rozpoznawanych w Sądzie polubownym, a w takim razie uzasadniają one też tylko częściowe uchylenia, gdyż aby wywołać ten skutek muszą wady wymienione w art. 503 k. p. c. wpływać na wydanie orzeczenia. Skoro zaś zasadniczo częściowe uchylenie jest dopuszczalne, pozostawione być musi uznaniu strony, czy z uprawnienia wynikającego z art. 503 § 1 k. p. c. skorzystać zechce w całej pełni czy też częściowo. Wyłączenie w pozwie pewnej części orzeczenia nie może jedynie być przedsięwzięte w ten sposób, że częściowe uchylenie orzeczenia Sądu polubownego nie mogłoby być podyktowane potrzebą ochrony procesowej.

2. Wobec tego (…), że pozwany w sporze przed Sądem polubownym legitymowany mógł być tylko na zasadzie cesji do inkasa, ma zastosowanie § 404 k. c. Skoro zaś według przepisu tego dłużnik także wobec nowego wierzyciela powołać się może na zapis na Sąd polubowny, to zapis obowiązywać musi także nowego wierzyciela.

3. [P]ozbawienie strony możności obrony jej praw nie jest absolutną przyczyną uchylenia orzeczenia Sądu polubownego, że raczej (…) uchybienie to skutkuje uchylenie orzeczenia tylko wówczas, jeżeli wpłynęło na jego wydanie.

[S]karga z art. 504 k.p.c., wniesiona przed sąd niewłaściwy nie przerywa prekluzji, choćby owego terminu tygodnia po odrzuceniu istotnie dotrzymano, jeśli miesięczny kres skargi upłynął przed dniem wniesienia jej do sądu właściwego. Przepis art. 505 k.p.c. zajmuje się postępowaniem na skutek skargi, prawidłowo wniesionej, nie zaś terminem wniesienia skargi o uchylenie wyroku polubownego i prekluzją tego terminu.

1. Strony zdolne do samodzielnego zobowiązania, mogą w drodze umowy oddać spór pod sąd polubowny. Umowa taka (zapis na sąd polubowny), jest więc umową prawa prywatnego i wiąże strony jak każda umowa prywatno-prawna. Jak długo zapis polubowny jest w mocy, strony nie mogą oddać sprawy pod sąd państwowy, bo do tego zobowiązały się umownie a mogą to uczynić, gdy zapis polubowny moc swą utraci.

2. Zapis polubowny traci moc w wypadkach wyliczonych w art. 491 § 1 k.p.c. Przepis ten nie czyni wygaśnięcia zapisu zawisłem od orzeczenia sądowego, zatem wygaśnięcie następuje przez samo zajście zdarzeń, wyliczonych w art. 491 § 1 p. 1 do 6 k.p.c.

Wprawdzie w przypadkach art. 491 § 1 L. 1 i 2 Kpc. orzeczenie sądu państwowego o zgaśnięciu zapisu nie jest konieczne, ponieważ sam zapis czy też umowa rozwiązująca daje dostateczne wyjaśnienie o losach zapisu i każdy sąd w toczącym się przed nim sporze może stwierdzić zgaśnięcie zapisu. Ale z tego nie wynika, aby strona nie mogła i w tych przypadkach żądać orzeczenia sądu państwowego o wygaśnięciu zapisu, do czego uprawnia ją art. 491 § 2 Kpc.

1. Do rozstrzygania sporów o prawa prywatne powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te z mocy ustaw nie są przekazane innym sądom lub władzom (art. 2 k. p. c.), możność zaś zawarcia przez strony umowy o oddanie sporu pod rozstrzygnięcie sądu polubownego (art. 8 i 479 § 1 k. p. c.) uzależniona jest od szeregu przepisów, wyszczególnionych w art. 480 i nast. k. p. c., których zachowanie jest nieodzownym warunkiem uzyskania przez wyrok sądu polubownego mocy prawnej narówni z wyrokiem sądu państwowego (art. 501 § 2 k. p. c.).

2. Ze względu na rygorystyczne przepisy, dotyczące dopuszczalności rozstrzygnięcia przez sąd polubowny sporów, w zasadzie poddanych pod rozpoznanie sądów państwowych, nieważne są wszelkie umowy, których mocą strony dążą do zabezpieczenia wykonania ewentualnego rozstrzygnięcia sądu polubownego, nie odpowiadającego warunkom, przewidzianym w ustawie, albowiem dopuszczenie takich umów stwarzałoby możność obejścia przepisów, niezbędnych dla uzyskania przez wyrok sądu polubownego mocy obowiązującej, tudzież dla przewidzianej przez prawo kontroli sądów państwowych, czy wyrok lub ugoda treścią swą nie ubliża porządkowi publicznemu, lub dobrym obyczajom (art. 502 k.p.c.).

1. Zasądzenie przez sąd polubowny kosztów postępowania, aczkolwiek o nich nie wspomniano w zapisie, nie powoduje nieważności wyroku, jeżeli (…) nastąpiło (…) na żądanie obu stron, wyrażone w pismach, złożonych sądowi polubownemu, w ten bowiem sposób zaszło uzupełnienie zapisu, odpowiadające pod względem formy wymaganiom art. 480 k.p.c.

2. [O]znaczenie wysokości kosztów postępowania przed sądem polubownym należy do tegoż sądu i pozostaje poza granicami kontroli ze strony sądu państwowego (art. 502 i 503 k.p.c.).

3. Wykrycie fałszu dokumentu może być przyczyną uchylenia wyroku sądu polubownego (…). [M]niemanie, jakoby fałsz dokumentu musiał być udowodniony wyrokiem sądowym, nie znajduje uzasadnienia w żadnym przepisie prawa, w szczególności zaś sprzeczne jest z treścią art. 445 § 1 p. 1, a zatem sprzeczne jest i z art. 503 § 1 p. 5 k.p.c.

Wprawdzie według przepisów austrjackiej procedury cywilnej z r. 1895 było wątpliwe i sporne, czy zarzut, że sprawa ma być rozstrzygnięta przez sąd polubowny, jest zarzutem niedopuszczalności drogi sądowej, czy też niewłaściwości sądu, atoli ze stanowiska przepisów kodeksu postępowania cywilnego nie ulega wątpliwości, że jest to innego rodzaju zarzut wstrzymujący proces.

1. [U]stawodawca w art. 503 k.p.c. przewiduje tylko w wyjątkowych wypadkach możność uchylenia wyroku sądu polubownego i przepisy te ulegają wykładni ścisłej, a nie rozszerzającej, skutkiem czego w razie wątpliwości należy dążyć raczej do utrzymania w mocy wyroku, aniżeli do jego uchylenia.

2. Z pojęcia „rozstrzygnięcia” wynika, iż orzeczenie sądu polubownego ma być tego rodzaju, iżby kończyło definitywnie spór i by z niego było widoczne, w jaki sposób spór ten został rozstrzygnięty tak, by wszelkie wątpliwości w tym względzie i ewentualne dalsze spory były wykluczone.

1. Nie można odmówić słuszności twierdzeniom skargi rewizyjnej, że zarzut, iż Sąd Polubowny przekroczył swe uprawnienia i wyszedł poza zapis na sąd polubowny, nie jest ekscepcją spór wstrzymującą (§ 274 u.p.c.). Podniesienie takiego zarzutu dopiero w drugiej instancji jest możliwe (§ 529 u.p.c.).

2. [O] tem, czy postępowanie przed sądem polubownym było niedopuszczalne, orzekać musi sąd państwowy, do którego zwrócono się o wydanie wyroku wykonawczego (§ 1042 ust. 1 u.p.c.), orzeczenie zaś sądu państwowego musi być samodzielne, t.j. musi się opierać na jego własnych ustaleniach i poglądach prawnych.

3. [W]danie się w spór po zgłoszeniu zarzutu, nie może uchodzić za dorozumianą zgodę na sąd polubowny, skoro strona wdaje się w spór, aby bronić swoich praw na wypadek, gdyby zgłoszony i podtrzymywany przez nią zarzut okazał się nieuzasadniony.

Sąd polubowny jest władny delegować do przesłuchania świadków jednego z pośród swych sędziów i (...) przesłuchanie może sędzia delegowany przeprowadzić w nieobecności stron i bez spisania formalnego protokołu.