1. Według art. 480 § 1 Kpc. zapis na sąd polubowny musi być sporządzony na piśmie; wynika z tego, że o treści zapisu takiego decyduje wyłącznie osnowa pisemnego dokumentu i dlatego nie można uzupełniać pisemnej treści zapisu na podstawie zeznań świadków.

2. [Z]apis (…) przez jedną ze stron nie podpisany, był nieważny (art. 480 § 1 Kpc.).

W myśl przepisów art. 501 § 2 i 502 Kpc. wyrok sądu polubownego ma znaczenie orzeczenia sądowego i stoi narówni z wyrokiem sądu państwowego. Ponieważ w myśl przepisu art. 82 § 2 prawa o notarjacie orzeczenia sądowe zastępują skutecznie formę aktu notarjalnego, przeto wyrok sądu polubownego (…) jest ważny i skuteczny, mimo braku formy aktu notarjalnego i nie ubliża porządkowi publicznemu, gdyż został wydany w ramach obowiązujących przepisów prawnych.

1. [P]ostępowanie o uchylenie wyroku sądu polubownego w myśl przepisów k.p.c. jest postępowaniem "sui generis", zbliżonym jednak, jak wynika z art. 503 k.p.c., do postępowania kasacyjnego wobec ścisłego wyszczególnienia w tym artykule podstaw do uchylenia wyroku, a następnie samego trybu postępowania w Sądach 1 i 2 instancji, kiedy Sądy te są uprawnione tylko do sprawdzenia, czy wyrok sądu polubownego nie zawiera uchybień, przewidzianych w art. 503 k.p.c.; nie może przeto być dopuszczona zmiana i rozszerzenie podstawy skargi i przedmiotem rozpoznania mogą być tylko zarzuty, podniesione w skardze.

2. [W]yrok sądu polubownego winien być uzasadniony zgodnie z p. 5 art. 498 k.p.c., z przepisu tego jednak nie wynika, aby motywy miały być wygotowane jednocześnie z sentencją wyroku, (…) zgodnie z końcowym ustępem § 2 art. 499 k.p.c. wyrok, podpisany przez większość sędziów, ma tę samą moc, jak podpisany przez wszystkich sędziów.

3. [P]rawodawca w art. 503 k.p.c. przewiduje tylko w wyjątkowych wypadkach możność uchylenia wyroku sądu polubownego i przepisy te nie ulegają wykładni rozszerzającej, przeto Sąd państwowy nie jest władny wdawać się w rozpoznanie zarzutów co do pogwałcenia przepisów prawa materialnego lub przepisów ogólnych prawa formalnego, obowiązujących w postępowaniu sądowym, również nie ma prawa wchodzić w rozstrzygnięcie słuszności wyroku lub trafności ustaleń faktycznych i pobudek, na których wyrok został oparty.

[A]rt. 1376 u.p.c. (…) stanowi, że zmiany co do osób arbitrów przed ukończeniem sprawy mogą mieć miejsce za obopólną zgodą stron; w wypadkach zrzeczenia się, wyłączenia lub niepełnienia swych czynności przez arbitrów nowego arbitra wyznaczy ta strona, która wyznaczyła ustępującego; niewyznaczenie przez stronę nowego arbitra nie wstrzymuje rozpoznania sporu i zawyrokowanie przez pozostałych arbitrów będzie prawomocne; z powyższego wynika, że ingerencja sądu w przypadku tym została wyłączona.

1. [O]rzeczenia dopuszczalności egzekucji domagać może się każda osoba, na której rzecz wyrok sądu polubownego jest skuteczny, w rozumieniu § 1040 u.p.c. Przepis ten co prawda opiewa, że powaga rzeczy osądzonej działa pomiędzy stronami. Niemniej z natury wyroku sądu polubownego, jako wyniku umowy, wyciągnąć należy wniosek, że zasięg powagi rzeczy osądzonej zakreślony jest umową stron, i dlatego cesjonariusz mogący w równej mierze rozporządzać zasądzonym roszczeniem, jak cedent, korzystać powinien z wszelkich skutków tego roszczenia, za czym uprawniony być powinien do powoływania się na powagę rzeczy osądzonej, przyznanej cedentowi.

2. Postępowanie polubowne kończy się dopiero z chwilą, gdy dopełniono wszelkich warunków z § 1039 u.p.c., wobec czego dopuszczalne jest uzupełnienie wyroku sądu polubownego aż do zamknięcia rozprawy w instancji odwoławczej w sporze na podstawie § 1042 u.p.c.

3. W postępowaniu przed sądem polubownym nie obowiązują przepisy §§ 80 i nast. u.p.c. Nie chodzi więc o to, czy funkcjonariusze, występujący przed sądem polubownym, zaopatrzeni byli w formalnie prawidłowe pełnomocnictwo, lecz czy pozwana ich działanie przed sądem polubownym aprobowała.

4. [W]danie się w spór przed sądem polubownym przedstawia zrzeczenie się wszelkich zarzutów wadliwego postępowania, co do których strona nie podnosiła szczególnych zastrzeżeń.

1. Ugoda zawarta przed sądem polubownym stoi na równi z wyrokiem Sądu państwowego, ale tylko o tyle, o ile chodzi o jej wykonalność i skuteczność jako tytułu egzekucyjnego (art. 501 § 2 i art. 527 p. 3 k.p.c.), nie posiada ona jednak powagi rzeczy osądzonej co do kwestii nią uregulowanych, gdyż powagę tę przyznaje ustawa wyraźnie tylko prawomocnym wyrokom i na inne tytuły wykonawcze to uprawnienie rozciągnięte być nie może (art. 382 k.p.c.)

2. Skoro (…) sprawa, przekazana do rozstrzygnięcia Sądowi polubownemu (…), została załatwiona ugodą (…), został zapis na Sąd polubowny skonsumowany i istnieje tylko ugoda (…).

[T]ytułem egzekucyjnym, na podstawie którego pozwani wszczęli przeciwko powódce pomienione w sentencji wyroku kroki egzekucyjne, jest wyrok Sądu polubownego (…), którego prawomocność i wykonalność została potwierdzona (…) przez dwóch sędziów polubownych z pośród trzech, którzy ten wyrok wydali. (…) Chociaż (…) klauzula (…) była wadliwa i nie odpowiadała przepisom § 54 p. 3 o. e., nie można uważać tej klauzuli za nie istniejącą wobec podpisania jej przez dwóch sędziów polubownych, a więc wyrok ten nie mógł być uważany jako taki, któremu klauzula wykonalności nie została nadana, a to tym bardziej, że na podstawie wyroku taką klauzulą zaopatrzonego pozwani wdrożyli przeciw powódce kroki egzekucyjne. Klauzula (…) wymaga wprawdzie uzupełnienia, lecz do uskutecznienia tegoż sądy powszechne nie są powołane, gdyż ani przepis art. LXVIII przep. wprow. pr. o sąd, post. egz., ani inne przepisy w zaskarżonej uchwale powołane takiego uprawnienia im nie przyznają. Gdy zatem powódka wykazała, iż nie nastąpiło zdarzenie, powodujące wykonalność zaskarżonego wyroku, jest jej powództwo o umorzenie egzekucji w sentencji wyroku wymienionych – w przepisach art. 566 § 1 k. p. c. uzasadnione.

Postanowienie sądu apelacyjnego, wydane naskutek zażalenia strony, której odmówiono opatrzenia klauzulą wykonawczą zapadłego w jej sporze wyroku sądu polubownego, jest postanowieniem kończącem postępowanie, które w myśl art. 424 § 2 ulega zaskarżeniu w drodze skargi kasacyjnej.

1. [S]ędzia polubowny nie jest nigdy wyłączony już mocą samej ustawy, jak ma to miejsce w wypadkach art. 54 k.p.c., lecz że wyłączenie sędziego polubownego następuje tylko przez stronę, za czym zastosowanie może mieć wyłącznie art. 55 k.p.c.

2. [W]yłączenie sędziego polubownego nie może być po raz pierwszy podniesione w drodze skargi opartej na przepisie art. 503 § 1.

3. Ani niem. u.p.c., pod rządem której zapis na sąd polubowny nastąpił, ani też k.p.c. nie określa stosunku z zapisu jako czysto osobistego, nie przechodzącego w drodze sukcesji uniwersalnej na następcę ogólnego.

1. [I]ngerencja sądów państwowych w dziedzinie sądownictwa polubownego ograniczona być winna do wypadków ściśle w ustawie przewidzianych, skoro przeto § 1 art. 485 k. p. c. przewiduje wyznaczenie przewodniczącego przez sąd państwowy na wniosek strony jedynie wówczas, gdy sędziowie nie zgodzili się na wybór jego, to (…) sąd nie może ingerować w wypadku, gdy strony nie zgodziły się na wybór przewodniczącego, który miał być wyznaczony za wspólnym ich porozumieniem.

2. [P]rzepis art. 491 § 1 p. 4, który głosi, że zapis traci moc i w przypadku, „gdy strony nie mogą się zgodzić na sędziego, którego w myśl zapisu wspólnie wyznaczyć powinny”, nie czyni różnicy, czy zgoda stron nie nastąpiła na wybór sędziego dla sądu jednoosobowego, czy też trzyosobowego, i czy ten, który miał być wybrany za wspólną zgodą, został przeznaczony na superarbitra, zasadniczo bowiem znaczenie ma, iż w ten sposób, jak strony umówiły się, ukonstytuowanie sądu stało się niemożliwe, wobec braku zgody na wybór sędziego.