id: 20305

1. [S]ędziego polubownego nie można drogą skargi zniewolić do podpisania wyroku Sądu polubownego. Takiej skargi nie przewiduje procedura cywilna, która w osobnym rozdziale reguluje całe postępowanie przed Sądem polubownym, a na sędziego polubownego, który nie dopełnił obowiązków połączonych z przyjęciem funkcji sędziego polubownego, nakłada jedynie obowiązek wynagrodzenia szkody tem niedopełnieniem zrządzonej.

2. Podpisanie zapadłego wyroku przez sędziego polubownego jest takim samym obowiązkiem, jak i wydanie wyroku, gdyż podpis taki jest nieodzownym wymogiem skuteczności wyroku polubownego.

Orzeczenie Sądu Najwyższego

z dnia 19 grudnia 1931 r.

III 1 Rw 1925/30

Uzasadnienie:

Rewizja powoda, oparta na zarzutach przyczyn zaskarżenia przewidzianych w § 503 L. 2 i 4 a. p. c. nie jest uzasadniona. Sąd Najwyższy podziela zapatrywanie obydwóch Sądów niższych instancyj, że sędziego polubownego nie można drogą skargi zniewolić do podpisania wyroku Sądu polubownego. Takiej skargi nie przewiduje procedura cywilna, która w osobnym rozdziale reguluje całe postępowanie przed Sądem polubownym, a na sędziego polubownego, który nie dopełnił obowiązków połączonych z przyjęciem funkcji sędziego polubownego, nakłada jedynie obowiązek wynagrodzenia szkody tem niedopełnieniem zrządzonej (§ 584 ust. 2 austr. pr. c.). Podpisanie zapadłego wyroku przez sędziego polubownego jest takim samym obowiązkiem, jak i wydanie wyroku, gdyż podpis taki jest nieodzownym wymogiem skuteczności wyroku polubownego (§ 592 ust. 2 i § 595 L. 3 austr. proc. cyw.). Skoro od czasu zapadnięcia rozstrzygnienia Sądu Najwyższego we Wiedniu z dnia 26 października 1915 Nr. 238 księgi judykatów nie jest więcej spornem, iż sędziego polubownego można skarżyć tylko o wynagrodzenie szkody niedopełnieniem obowiązku zrządzonej, ale nie o wydanie wyroku stosownie do przyjętego urzędu – to nie można też inaczej traktować kwestii zamieszczenia podpisu przez sędziego polubownego na oryginale i wygotowaniach wyroku. 

Źródło: PPiA 1932, poz. 176