Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1931 r. I C 2357/30
id: 20025
Data wydania przez sąd polubowny wyroku winna być stwierdzona w samym wyroku. Późniejsze oświadczenie arbitrów, chociażby złożone na piśmie, nie ma znaczenia prawnego, gdyż funkcje sądu polubownego całkowicie ustają z chwilą wydania wyroku (art. 1394 upc.). Nie jest również dopuszczalne przesłuchanie świadków celem stwierdzenia daty wyroku sądu polubownego. Uchybienie, którego dopuścił się sąd polubowny przez pominięcie daty, nie powoduje nieważności wyroku, jeżeli wyrok złożony został sądowi państwowemu przed upływem terminu, w którym wyrok winien był zapaść i jeżeli tą drogą urzędowania będzie stwierdzone, iż termin ten nie został uchybiony.
Orzeczenie Sądu Najwyższego
z dnia 13 marca 1931 r.
I C 2357/30
Z uzasadnienia:
Data wydania przez sąd polubowny wyroku winna być stwierdzona w samym wyroku. Późniejsze oświadczenie arbitrów, chociażby złożone na piśmie, nie ma znaczenia prawnego, gdyż funkcje sądu polubownego całkowicie ustają z chwilą wydania wyroku (art. 1394 upc.). Nie jest również dopuszczalne przesłuchanie świadków celem stwierdzenia daty wyroku sądu polubownego. Uchybienie, którego dopuścił się sąd polubowny przez pominięcie daty, nie powoduje nieważności wyroku, jeżeli wyrok złożony został sądowi państwowemu przed upływem terminu, w którym wyrok winien był zapaść i jeżeli tą drogą urzędowania będzie stwierdzone, iż termin ten nie został uchybiony.
Źródło: RPEiS 1931, s. 1035