Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1999 r. I CZ 177/99
id:20321
Postanowienie Sądu II instancji oddalające wniosek o zastępcze wyznaczenie arbitra (…) nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 392 § 1 kpc.
Postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 17 grudnia 1999 r.
I CZ 177/99
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN T. Ereciński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN M. Wysocka
SNN Z. Świeboda
po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 1999 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego „A.” Sp. z o.o. i in. przeciwko Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa – Oddziałowi Terenowemu o wyznaczenie arbitra na skutek zażalenia wnioskodawców na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 24 marca 1999 r., postanawia oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił kasację wnioskodawców od postanowienia tegoż Sądu z dnia 21 I 1999 r. uznając, że jako dotyczące wyznaczenia arbitra nie kończy ono postępowania w sprawie.
Skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione.
Postanowienie Sądu II instancji oddalające wniosek o zastępcze wyznaczenie arbitra – odmiennie od twierdzenia skarżącego – nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 392 § 1 kpc. Z punktu widzenia postępowania przed sądem państwowym, postępowanie zakończy dopiero orzeczenie kończące postępowanie ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego, ewentualnie postanowienie odrzucające pozew ze względu na istnienie zapisu na sąd polubowny. Kwestia wyznaczenia arbitra jest kwestią wpadkową i postępowanie dwuinstancyjne całkowicie wystarcza dla jej rozstrzygnięcia. Podobne stanowisko zajął już Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 I 1997 r., I CKN 48/96 (OSNC 1997, nr 8, poz. 107), z którym, jak i z jego argumentacją, Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejsze zażalenie w pełni się zgadza.
Z tych względów, na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 § 2 i 39319 kpc, orzeczono jak w sentencji.
Źródło: Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego