Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 1928 r. III Rw 1956/28
id: 20013
1. Aczkolwiek sąd polubowny nie jest w swem postępowaniu związany przepisami procedury cywilnej (§ 587 p. c.) to jednak granice zadania sądu polubownego muszą być oznaczone (por. § 595 l. 5 p. c.).
2. Nie można (…) w nieobecności pozwanego (w sądzie polubownym) zmieniać żądania i bez uwiadomienia pozwanego zasądzać go na dowolnie oznaczone świadczenie. (…) Takie postępowanie narusza bezwzględnie obowiązujący przepis § 587 p. c. o konieczności wysłuchania stron, lub dania im przynajmniej możności obrony, i czyni również bezskutecznym wyrok sądu polubownego (§ 595 l. 2 i 5 p. c.).
Orzeczenie Sądu Najwyższego
z dnia 13 listopada 1928 r.
III Rw 1956/28
Z motywów Sądu Najwyższego:
Ponieważ roszczenie powoda określa granice orzeczenia (sądu polubownego), przeto nie może być tylko podstawą orzeczenia polubownego. Aczkolwiek sąd polubowny nie jest w swem postępowaniu związany przepisami procedury cywilnej (§ 587 p. c.) to jednak granice zadania sądu polubownego muszą być oznaczone (por. § 595 l. 5 p. c.).
Nie można też w nieobecności pozwanego (w sądzie polubownym) zmieniać żądania i bez uwiadomienia pozwanego zasądzać go na dowolnie oznaczone świadczenie (por. §§ 399/1 i 442/2 p. c.). Takie postępowanie narusza bezwzględnie obowiązujący przepis § 587 p. c. o konieczności wysłuchania stron, lub dania im przynajmniej możności obrony, i czyni również bezskutecznym wyrok sądu polubownego (§ 595 l. 2 i 5 p. c.).
Źródło: Przegląd Prawa i Administracji 1929, poz. 32, s. 47