id: 20059

1. Według art. 480 § 1 Kpc. zapis na sąd polubowny musi być sporządzony na piśmie; wynika z tego, że o treści zapisu takiego decyduje wyłącznie osnowa pisemnego dokumentu i dlatego nie można uzupełniać pisemnej treści zapisu na podstawie zeznań świadków.

2. [Z]apis (…) przez jedną ze stron nie podpisany, był nieważny (art. 480 § 1 Kpc.).

Orzeczenie Sądu Najwyższego

z dnia 19 marca 1936 r.

C II 2668/35

Z uzasadnienia:

I. Odrzucenie zarzutu niewłaściwości sądu następuje zawsze w formie postanowienia, które pozatem powinno być oddzielnie wydane (art. 237 Kpc). Ponieważ w przypadku sąd grodzki postanowienie odrzucające wspomniany zarzut umieścił w wyroku, przeto według art. 419 § 2 Kpc. ulegało ono zaskarżeniu zażaleniem bądź odrębnie, bądź też w apelacji od wyroku. Strona pozwana zgodnie z powyższym przepisem zaskarżyła też postanowienie sądu grodzkiego, odrzucające zarzut niewłaściwości sądu, zażaleniem pomieszczonem w odwołaniu. Sąd odwoławczy zażalenie wspomniane oddalił, zatem odnośne jego postanowienie, jako niekończące postępowania, nie ulegało zaskarżeniu do Sądu Najwyższego (art. 424 § 2 Kpc.). Skarga kasacyjna, o ile skierowana była przeciwko postanowieniu sądu odwoławczego, wydanemu co do zarzutu niewłaściwości sądu, została tedy odrzucona (art. 431 Kpc).

II. W rzeczy samej kasacja zaskarża wyrok sądu odwoławczego, powołując podstawy z punktów 1 i 2 art. 426 Kpc., z których jednak żadna nie zachodzi.

Według art. 480 § 1 Kpc. zapis na sąd polubowny musi być sporządzony na piśmie; wynika z tego, że o treści zapisu takiego decyduje wyłącznie osnowa pisemnego dokumentu i dlatego nie można uzupełniać pisemnej treści zapisu na podstawie zeznań świadków. Wobec tego nie zachodzi podstawa zaskarżenia z punktu 2 art. 426 Kpc., upatrywana w tem, że sądy zaniechały przesłuchać świadka, ofiarowanego w celu wykazania, że strony, podpisując zapis na sąd polubowny, nie uzależniły ważności i skuteczności zapisu od podpisania go przez E.

Nie jest również uzasadniona podstawa z punktu 1 art. 426 Kpc., upatrywana w obrazie przez sąd odwoławczy przepisu art. 503 § 1 punkt 1 Kpc. Według treści zapisu na sąd polubowny, na podstawie którego wydany został sporny wyrok sądu polubownego, strony spór wiodące oraz E. poddały orzeczeniu sądu polubownego istniejące między nimi spory z kontraktów najmu filmów. Zapis ten podpisany został przez strony spór wiodące, lecz nie przez E., który według treści zapisu wraz z powodami był współwłaścicielem kina „Pan” a zarazem ich współkontrahentem przy najmie filmów. Ponieważ sąd polubowny miał rozstrzygać całokształt sporów w zapisie wymienionych między pozwaną spółką i powodami a także z E., zatem zapis sporządzony na piśmie winien był być podpisany przez te wszystkie osoby, nie wyłączając E. Gdy zaś E. zapisu na sąd polubowny nie podpisał, przeto zapis ten, jako przez jedną ze stron nie podpisany, był nieważny (art. 480 § 1 Kpc.), w związku z czem skarga powodów o uchylenie opartego na nim wyroku była w przepisie art. 503 § 1 punkt 1 Kpc. uzasadniona. Wywód kasacji, usiłujący wykazać, że zapis na sąd polubowny, mimo niepodpisania go przez E., był ważny wobec osób, które go podpisały, jest chybiony, nie można bowiem narzucać powodom niewynikającego z treści zapisu ograniczenia odpowiedzialności za sporny interes najmu filmów do ich tylko osób z pominięciem dalszego współkontrahenta, którego wyraźnie jako stronę w zapisie na sąd polubowny wymieniono.

Z tych zasad skarga kasacyjna, o ile chodzi o sprawę samą, ulega oddaleniu.

Źródło: PPC 1936, nr 14-15, s. 475